Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Βιβλία και Πλαστικά(Enrico Το μοναχικό βιβλίο στη γωνία, καλυμμένο με σκόνη, ανέγγιχτο. Τα παιχνίδια που έχουν απομείνει στο πάτωμα κουκλες απο πλαστικό με ρωγμές επάνω στα πρόσωπά τους Ο χρονος της μοναξιάς και της απομόνωσης Ο χρονος πάει, αφήνει αλλαγή, Αλλά παραμένει πάντα ο ίδιος Το μοναχικό βιβλίο Τα πλαστικά παιχνίδια. Τα μόνα πράγματα που αλλάζουν είναι τα χρώματα Μπλε σκουρο γυρίζει σε έντονο κόκκινο Λευκό μετατρέπεται σε γκρι, Στη συνέχεια, σβήνει σε μαύρο Η βάρκα παιχνίδι δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ πραγματικά να επιπλέει, Απλώς έδωσε την εντύπωση ότι το έκανε. Το πλαστικό παιχνιδι ποτέ δεν έσωσε τη ζωή, Θα ήθελα να σκέφτομαι έτσι. Τα αυτοκίνητα δεν είχε ποτέ καμία μπαταρία Ποτέ δεν πήγαιναν πουθενά Τα παιχνίδια ήταν πάντα μόνο ένας φιλος Ποτέ δεν είχα πραγματικά κανέναν άλλο. Ο χρονος πάει, αφήνει μια αλλαγή, Ποτέ δεν ξερεις, αλλά ανακάλυψα ότι είναι ήδη η ίδια, το μοναχικό βιβλίο Τα πλαστικά παιχνίδια.


Ζωντανή στον ήλιο βυθίστηκε σε πτηση χαμηλή γευοντας πικρα και αλμυρα σε αποσταση ασφαλειας από κάθε πολιτισμό. Περιστασιακά, Συναντώ άλλους ανθρωπους, άλλα αδελφά πνεύματα, γλιστρώντας στην ανθρώπινη μορφή επάνω στη γη του Θεού. Είναι σουρεαλιστικό. (Kratis)


Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Μια πεταλούδα περνά από μπροστά μου
Και για πρώτη φορά παρατηρώ στη Δημιουργία
Ότι δεν έχουν χρώμα ή κίνηση οι πεταλούδες,
Κανονικά, όπως χρώμα ή άρωμα δεν έχουν τα λουλούδια.
Χρώμα είναι αυτό που χρωματίζει της πεταλούδας τα φτερά
Κίνηση είναι αυτό που υπεισέρχεται στην κίνηση της πεταλούδας
Άρωμα είναι αυτό που αρωματίζει του λουλουδιού τη μυρωδιά.
Η πεταλούδα είναι μονάχα πεταλούδα
Και το λουλούδι, απλά ένα λουλούδι.

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013


Πείτε όχι στη θλίψη, δεν είναι τίποτα περισσότερο
αλλά λένε με ευγνωμοσύνη ότι ήταν
Ένας θάνατος πυρπολει τη θλιψη
αλλά σβηνει ο λαμπτήρας
επειδή η αυγή έχει έρθει.

- Ταγκόρ


Τρίτη 23 Απριλίου 2013


Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς·
κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί·
κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό·
μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

“Η Λυπημένη Γ.Σεφερις